Στο βουνό του δράκου
Μια φορά και έναν καιρό, τότε στα πολύ παλιά τα χρόνια, αλλά και στους δικούς μας τους καιρούς ήτανε που λέτε … ένα δάσος, πάνω σε ένα βουνό που το λέγανε Αίνο. Αυτό το δάσος όπως και όλα τα άλλα δάση είχε φυσικά … δέντρα. Είχε και μια σπηλιά στην οποία κατοικούσε ένας μοναχικός δράκος που τον έλεγαν «Ψυχάρα», ακμαιότατος στο άνθος της ηλικίας του, μόνο 3024 ετών !
Ήταν δράκος φυσιολάτρης και χορτοφάγος. Ο μεγαλύτερος φόβος του ήταν τα μυρμήγκια που σκαρφάλωναν πάνω του και τον γαργαλούσαν στη μύτη και πίσω από τα αυτιά.
Αν μπείτε στο δάσος του Ψυχάρα θα δείτε ότι τα πιο πολλά δέντρα είναι τα έλατα. Αν τραβήξετε το βλέμμα σας από αυτά και κοιτάξετε καλύτερα, θα δείτε και μικρότερα φυτά που ζουν εδώ. Να ένα όμορφο μανιτάρι, να και μια κοκκινωπή παιώνια. Το ξεχωριστό λουλούδι εδώ είναι ο μωβ μενεξές, που μόνο όσοι ψάξουν καλά κοντά στις κορυφές του βουνού μπορούν να το δουν.
Πουλάκια γλυκά κελαιδούνε και όλο χάρη πετούν από το ένα δέντρο στο άλλο. Ένα μοναχικό φίδι σέρνεται με χάρη ανάμεσα στις ελατοβελόνες. Κάπου μακριά ακούγεται το ρυθμικό τικ τοκ μιας μαυροτσικλιτάρας.
Σε αυτό το δάσος μαζί με το δράκο, τα φυτά και τα ζώα ζούσαν και τα στοιχειά, τα πνεύματα των δέντρων αλλά και τα ξωτικά που κάθε δάσος με αξιοπρέπεια έχει.
Κάτω, πάνω,πίσω και τριγύρω από τη σπηλιά του δράκου περνούσαν και οι άνθρωποι που επισκέπτονταν το δάσος : Ορειβάτες, εκδρομείς με τις οικογένειές τους, επιστήμονες που μελετούσαν τα μυστικά του, εργάτες που συντηρούσαν τα μονοπάτια του αλλά και εθελοντές που το προστάτευαν το καλοκαίρι από τη φωτιά.
Τα παιδιά χαίρονταν να παίζουν το «γύρω-γύρω όλοι». Το αγαπημένο παιγνίδι του δράκου με τα παιδιά ήταν το «κρυφτό».
Ήρθε όμως κάποτε και η κακιά η ώρα … Κάποιοι άνθρωποι άρχισαν να βλέπουν με διαφορετικό μάτι το δάσος. Σκέφτηκαν να ανοίξουν μεγάλους δρόμους, να χτίσουν καταστήματα, να το εκμεταλλευτούν τουριστικά. Το δάσος αυτό έκρυβε «χρυσάφι», απλώς έπρεπε να κάνουν κάποιες αλλαγές …
Το κακό μαντάτο δεν άργησε να φτάσει στο δάσος. Κάτω στην πρωτεύουσα όλα ήταν έτοιμα για την «αξιοποίηση» του δάσους. Υπήρχε βέβαια ένα εμπόδιο : ο Ψυχάρας ήταν αντίθετος με όλα αυτά και απειλούσε ότι θα εξόντωνε όποιον προσπαθούσε να πειράξει το δάσος του !
Όμως γι αυτό είχαν φροντίσει οι κάτοικοι της πόλης. Μια ομάδα με γενναίους και τολμηρούς άνδρες που ανήκαν στο ειδικά εκπαιδευμένο σώμα των «Επενδυτών» θα ανέβαινε στο βουνό και θα έδινε ένα καλό μάθημα στον Ψυχάρα.
Αρχηγός της ομάδας ήταν ο τολμηρός επιχειρηματίας «Δρακοπόδης» και υπαρχηγοί ο πετυχημένος εργολάβος «Δρακούλης» και ο καλλιτέχνης-κτηνοτρόφος «Τσελιγκουδάκης».
Τρόμαξαν τα ζώα του δάσους όταν έμαθαν τα νέα και ζήτησαν καταφύγιο στη σπηλιά του δράκου. Και κείνος τους πρόσφερε απλόχερα την αγάπη και την προστασία του. Η σπηλιά έγινε κάτι σαν «η Κιβωτός του δράκου» !
Δεν πέρασε πολύς καιρός και την ησυχία του δάσους διέκοψε ένα βουητό, ένας ήχος τρομαχτικός που όλο και πλησίαζε. Ήταν τα παλληκάρια οι «Επενδυτές». Μια αίσθηση αγωνίας απλώθηκε στο δάσος . Τα κρυμμένα ζώα φοβήθηκαν πολύ …
Όταν όμως έφτασαν όλοι αυτοί απέναντι στον Ψυχάρα τους φάνηκε τόσο μεγάλος και επιβλητικός που ξανασκέφτηκαν το ζήτημα και προσωρινά άλλαξαν γνώμη.
Αποφάσισαν να επιστρέψουν στην πρωτεύουσα και να ζητήσουν οικονομική και τεχνολογική βοήθεια από το Δήμαρχο « Κυπαρίσση».
Χρειάζονταν περισσότερους ανθρώπους και ακριβότερο εξοπλισμό. Το δάσος ανακουφίστηκε προσωρινά …
Ο Δήμαρχος βασικά βαριόταν να αναλάβει τέτοιες πρωτοβουλίες για το βουνό αλλά σκέφτηκε και τις ψήφους που θα έχανε αν έδινε αρνητική απάντηση …
Έτσι πάρθηκε απόφαση από το Δημοτικό Συμβούλιο να χρηματοδοτηθεί η επιχείρηση κατά του δράκου από τα Ευρωπαικά Προγράμματα «Τουριστική ανάπτυξη δασικών περιοχών» και «Αντιδρακική Προστασία».
Η επίθεση ετοιμάστηκε με μεγάλη προσοχή. Την ώρα που ο δράκος ασχολιόταν με τα μυρμήγκια του, οι εισβολείς που είχαν περικυκλώσει κρυφά τη σπηλιά επιτέθηκαν με όλα τα μέσα που διαθέταν.
Ο θόρυβος της μάχης ήταν τρομερός. Ένα μέρος του δάσους άρχισε να καίγεται και να καταστρέφεται. Παντού ακούγονταν σειρήνες και τρεχαλητά. Κάτι κοκκινοκίτρινα πουλιά μάταια προσπαθούσαν να περιορίσουν το κακό. Όλα φαίνονταν να έχουν χαθεί…
Και όμως ο δράκος έκανε το θαύμα του. Μάζεψε όλη του τη δύναμη και προκάλεσε ένα ορμητικό ρεύμα αέρα που έστειλε τις φλόγες προς τη μεριά της παραλίας. Οι εισβολείς τα έχασαν γιατί τ ώρα κινδύνευαν οι επιχειρήσεις τους! Ξέχασαν τον αρχικό τους σκοπό και έτρεξαν μακρυά από το δάσος…
Ένας αναστεναγμός ανακούφισης ακούστηκε από τους φιλοξενούμενους του δράκου. Βγήκαν έξω και κοίταξαν γύρω τους. Με έκπληξη τότε είδαν τον Τσελιγκουδάκη να έχει μείνει κάτω από ένα μισοκαμμένο έλατο και να παίζει με την φλογέρα του ένα παράξενο μελωδικό ρυθμό που έπαιζε όταν ήταν παιδί… Ο ρυθμός θύμιζε το τραγούδι των πουλιών του δάσους…
Ο Ψυχάρας μαγεύτηκε από τη μουσική που άκουγε και πρότεινε στον Τσελιγκουδάκη να μείνει μαζί του στον Αίνο και να αναλάβει πρόεδρος στον νεοιδρυθέντα «Φορέα προστασίας του βουνού» για τα επόμενα 1000 χρόνια !
Μα ζουν οι άνθρωποι 1000 χρόνια ;
Μα, ναι για δείτε … Μια παιδική φωνούλα ακούγεται στο δάσος: «Μαμά , κοίτα ένα μικρό ελατάκι πλάι σου !» …
Ο Ψυχάρας και ο Τσελιγκουδάκης χαμογελούν πίσω από τα δέντρα αφήνοντας τα μικρά ελατάκια στα χάδια και τις φροντίδες των μικρών παιδιών …
ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ
2ου ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΑΡΓΟΣΤΟΛΙΟΥ
2011-12
